Op 08-02-2008 februari hebben wij onze lieve Bruno moeten laten inslapen.

Je kop en je vacht waren nog goed maar lijf en leden waren op.

Je bent als pup bij ons gekomen en je had gelijk al een eigen wil.

Het eten was eigenlijk wel het belangrijkste, en als je tussen de struiken snuffelde vond je meestal wel iets.

Ook het water vond je prachtig, je wilde altijd mee het water in ook als het vrouwtje op het strand bleef. Je moest persé mee, anders blafte je het hele strand bij elkaar.

Mee naar het bos gaan vond je ook leuk, het liefst zat je dan voorin.

In het bos kon je dan vrij los lopen, je snuffelde er op los zowel op de grond als in de lucht.

Als je dan een andere hond tegen kwam, moest je altijd eerst blaffen, daarna snuffelen en dan pas spelen en rennen.

Tegen kleinere honden deed je altijd blaffen zodat zij wegrenden, je kwam dan altijd tevreden terug dat je die hondjes de stuipen op het lijf had gejaagd, maar je deed geen vlieg kwaad.

Soms was je even weg en als je dan terug kwam, had je weer ergens in liggen rollebollen. Je stonk dan een uur in de wind.

Als je het baasje niet meer zag, raakte je haast in paniek. Je liep dan heen en weer met je neus snuffelend over de grond tot je weer het baasje gevonden had.

Als je iets niet te eten had gehad dan bleef je net zolang zeuren tot dat je datgene wat je gemist had gekregen had.

Als wij op vakantie gingen was je er altijd bij. Je stond altijd te blaffen, en wij deden je dan maar vast voorin de auto. Dan was het goed en zat je als een directeur te kijken.

Nu ben je er niet meer, we missen je elke uur van de dag.

Geen Bruno meer……geen vriend meer….. wel tranen en goede herinneringen.

Rust zacht trouw beest, je was onze lieve Brunobeer vol levenslust en etenslust.