Lieve Mojo, Moosje,

10 jaar lang was je onze bulleknul. Onze bulldoghond met kriebelkont.

Gek op mensen en kaasjes van het baasje, niet zo gek op katten en andere honden.

Je hebt een prachtig leven gehad en had, op wat gebruikelijke problemen na, een goed gestel. Ziek was je nooit, en je klaagde helemaal al nergens over. Toen 2 jaar geleden je zusje Lola overleed had je het even moeilijk, maar je herstelde en bloeide uiteindelijk zelfs weer helemaal op.

De laatste twee weken ging het niet zo goed met je. Je had weinig trek en lopen ging je niet makkelijk meer af. Uitgebreide onderzoeken volgden en uiteindelijk was de conclusie dat je een vergrootte hartspier had. Vervelend maar in principe behandelbaar en dus kreeg je naast al je andere pilletjes nu ook een medicijn voor het hart. Voor jou geen probleem, zolang het maar verpakt werd in een kaasje.

Donderdag en vrijdag ging het, ondanks de start met de nieuwe medicijnen, niet goed. Gelukkig stond er al weer een bezoek aan Sleewijk gepland voor de vrijdag. Dr. Strikkers keek en zag dat het niet goed ging. Je kreeg onmiddellijk een injectie om het vocht af te drijven dat je duidelijk vasthield en nog een extra pil, dit keer een plaspil. Een afspraak werd gemaakt om over een week opnieuw te kijken en we reden naar huis. In de auto tijdens de rit naar huis kreeg je het steeds benauwder. We kwamen tot overmaat van ramp in de file terecht en belden met Sleewijk wat te doen. Stoppen op de vluchtstrook en koelen met water en een natte handdoek was het advies. Dat deden we, maar helaas zonder resultaat. Op dat moment werd je, terwijl je vrouwtje je vasthield, van ons weggenomen.

Mojo, je was de allerliefste bull. Mooi, trouw en lief. We zullen je meer missen dan je je ooit kunt voorstellen, Maar nu ben je weer bij Lotje, en we weten zeker dat jullie vanuit de bullenhemel op ons neerkijken en dat het goed is. We begraven je bij je zus maar we zullen altijd aan jou en Lola blijven denken, ook nu jullie niet meer bij ons mogen zijn.

Jeroen de Vries en Micky van Riet